Argi dago ohiko ahapaldi errima bakarrekoa baztertzen dutela XVII. mendean mester de clerecíako olerkariek, asonantzia utziz eta frantses eredua segituz bereganatzen dutela errima bere aldaera guziekin. Bere iritzia eman du Oihenartek, denetan jakintsunena eta erabili bere olerkietan. Anartean bi ereduak bizi dira XVIII. eta XIX. mendeetan, bat, herrikoia, bertsolariena, ahozkoa eta beraz ezkutua, gordea, berriz agertzen dena bereziki XIX. mendean Etxahun, Oxalde, Ibarrart eta bertze hanitzekin ; denbora berean olerkari eskolatuak segitzen dute XVII. mendean ideki zen ildoa. Halere ageri da badirela haien artean ahapaldi errima bakarreko erabiltzen dutenak, bi ereduak onartuz. Elissamburu eta Adema deitzen dira eta idatzi dituzten olerki edo kantuak bizi dira oraindik, olerkari onak zirela seinale.